Δίκιο έχει: η κουρελαρία στο κέντρο της Αθήνας δεν είναι «το πρόβλημα της χώρας». Κατά μία άποψη, ούτε τα γκράφιτι στην αθηναϊκή τριλογία είναι «το πρόβλημα της χώρας». Αν μάλιστα σκεφθεί κανείς ότι αυτή η πόλη έζησε και την
απόβαση του Φραντζέσκο Μοροζίνι, μπορούμε να πούμε εν τη μεγαθυμία μας ότι και μια πιθανή συνθηματογραφία στα τείχη της Ακρόπολης επίσης δεν «είναι το πρόβλημα της χώρας». Για να είμαστε ακριβείς, κανένα πρόβλημα δεν είναι «το πρόβλημα της χώρας». Αυτή η χώρα είναι ένα κουβάρι μικρών και ίσως λίγο μεγαλύτερων προβλημάτων, το οποίο γίνεται «ΤΟ πρόβλημα της χώρας».
Και τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα σε διαβάσεις πεζών και γωνίες, που εμποδίζουν την κυκλοφορία των ανθρώπων και αυτοκινήτων, δεν είναι «το πρόβλημα της χώρας». Για το ΚΚΕ, μάλιστα, πρόβλημα αποτελούν οι διοικητικές ποινές όσων σταθμεύουν παρανόμως: «Οι δημοτικοί σύμβουλοι του ΚΚΕ στον Δήμο της Αθήνας καταγγέλλουν τη δημοτική αρχή γιατί σε συνθήκες βίαιης επίθεσης στο εισόδημα των εργαζομένων που ζουν και δουλεύουν στην πόλη μας, αυτή με εντολή στη Δημοτική Αστυνομία προχωράει σε ένα όργιο επιβολής κλήσεων, αφαίρεσης πινακίδων στο όνομα της καλυτέρευσης της ποιότητας ζωής μας.»
Κάπως έτσι πορευτήκαμε όλα αυτά τα χρόνια. Ενώ αναζητούσαμε «ΤΟ πρόβλημα της χώρας» για να το λύσουμε, φούντωσαν τα μικρά προβλήματα και όλα μαζί αθροίστηκαν στο μεγάλο πρόβλημα της χώρας. Το ίδιο ακριβώς ζούμε και με τις περικοπές των δαπανών: «Ελα μωρέ τώρα! Από τις συγχωνεύσεις των σχολείων θα λυθεί το πρόβλημα της χώρας;», «Σιγά, τώρα μη σωθεί το κράτος από την κατάργηση του τάδε οργανισμού!», «Τώρα με αυτά θα ασχολούμαστε;» Κι έτσι χρόνο με τον χρόνο δεν ασχοληθήκαμε με τίποτε. Η ποιότητα ζωής κατέρρευσε, η παραγωγικότητα (η οποία εξαρτάται και από την ανεμπόδιστη κίνηση των λεωφορείων) καταβαραθρώθηκε και οι περισσότεροι αντί να κάνουν τη δουλειά τους ψάχνουν τρόπους να λύσουν ΤΟ πρόβλημα της χώρας. Και γίνονται το βασικό πρόβλημα της χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου